0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Şimdi sadece Abdürrahim Karakoç’un o şiiri var aklımda…
“Karışmamak var ya, kuruya, yaşa,
İndimde şeytana dostluktur, haşa
Vaktinde zalimi tutmazsam taşa
Mazlumun hayâli yakamdan tutar.

Zamanında çok mu kolay inandık? Yoksa çok mu kolay unuttuk yapılan haksızlıkları bilmiyorum. Susturulmak hakkı savunan haklıya yapılan en büyük ceza olsa gerek. Hoş susarak ta sayfalar dolusu kelime sarf ettiğimiz günler çok uzak değildi. Sen karışma aile arası, sen karışma ilişki arası, sen karışma yol arası, sen karışma diye diye bakın artık usanmışlar dergahında, susturulmuş bir toplumun, bozguna uğramış sosyal yapısıyla içten içe sızlanıyoruz. Kurunun yanında aman yaş da yanmasın dedik. Oysa ne kuru kaldı ne da yaş…
Alıştık mı? Alıştırıldık mı? Ne için neye mecbur bırakıldık? Sorgulamadan yaşadığımız her konuda mağlubiyeti kime karşı nasıl kabullendik? Zaruret içinde bir mum gibi eridi mahcubiyet. Komutla yaşamaya alıştık. Çıkarlarımız doğrultusunda gelişti ihtiyaçlarımız ya da taleplerimiz. Sonrası ise bana dokunmasınlar la yaşandı, öylesine geçirilmiş hayatlar…
Yapılan haksızlıkların, kime ve neye karşı olduğunun aslında hiçbir önemi yok. Önemli olan haksızlık karışısın da gösterdiğimiz duruş, bulunduğumuz taraf, sergilediğimiz tavırdır. Bizi biz yapan önemli noktaları görmezden gelemeyiz öyle değil mi? Zalimin karşısında susulan her zulüm insanın kendine yaptığı en büyük ziyandır. Biriktirilmiş duyguların yok pahasına hiçe sayılmasıdır. Tam da burada Şiir gibi insanlar isteriz… Yolumuza ışık, ciğerimize nefes, yaramıza merhem, gücümüze dirayet … Bir şiir isteriz zamana bile ilaç olan…