BİR ÖĞRETMENİN GÜNLÜĞÜNDEN

2

BEĞENDİM

ABONE OL

News

Şehir, yağan karın altına gizlenmiş, adeta üzerine beyaz bir yorgan örtülmüş gibiydi. Bense elimde valizim, aldırmıyorum iliklerime kadar işlemiş olan soğuğa ve ayaza. Eğitim ordusunun bir neferiydim artık. İlk görev yerim olan: Doğup büyüdüğüm, çocukluğumun geçtiği köyüme gidiyorum. Beni çocukluğuma götürecek otobüse bir an önce ulaşmak istiyordum. Yıllar önce ayrılmış olduğum köyüme şimdi öğretmen olarak tekrar dönüyorum.
Kalemim cebimde, bilgi içinde mürekkep. Baharda yeşerecek fidanlarıma gidiyorum. Köyümün otobüsü, kapanan yollara inat, direniyor kara, tipiye, borana… Çünkü Kardelenler bekliyor yolunu dört gözle. Bense tüm duyguları bir arada yaşıyorum: mutluluğu, umudu, sevinci…
Kuruyan ağacın, çatlayan toprağın yağmura aşkı gibi… Baharda yeşermeyi bekleyen fidanlarım bekliyordu beni biliyorum. İlk dersimde, çiçek olmuş yavrularım, kar misali pırıl pırıl. Gözlerinde sevinç gözyaşları ve hep bir ağızdan “Günaydın Öğretmenim.” sesleri… Duygulanıyorum… Çünkü kara susamış kardelenler misali, bilgiye susamış kardelenlerim duruyordu karşımda. Bense onlara kar olup yaşama umudu vereceğim. Her biri can olacak, kan olacak ülke damarlarında dolaşan. Ben vereceğim vatan, bayrak sevgisini onlara.
Gururlanacağım…

Yeni şekillenen dünyamıza, onlar yön verecek. Onlarla güzel olacak yaşamak dünyamızda. Ay yıldızlı bayrağımızı gönderinde onlar dalgalandıracak.

Onurlanacağım…

Hep merak ettiğim “Öğretmenler Odasında” oturmuş yanan sobanın başında çocukluğuma gidiyorum. Bahçede oynayan öğrencilerimin arasında görüyorum çocukluğumu. Aklıma geliyor birden Canım Öğretmenim. Şimdi onun bıraktığı sandalyede ben oturuyorum. Bahçede ise ülkemizin geleceği pırıl pırıl yavrularım bekliyor sırasını.
Umutluyum…

Havaların ısınmasıyla yeşermeye başlayan ağaçlar köy hayatına bir canlılık getirmişti. Eriyen karların geride bıraktığı çamurlu yollar, yaşamı zorlaştırıyordu ama yeşeren ağaçlardaki kuş seslerinin verdiği mutluluğu bozamıyordu.
Mesleğimin ilk günü yaşamış olduğum duygularım biliyorum ki tüm meslektaşlarımın ortak duyguları…
Aldığımız emaneti teslim etme zamanı her geçen gün yaklaşıyor. Biliyorum ve eminim ki emanet emin ellere teslim edilecek. Yetiştirdiğimiz nesil ülkemiz adına daha güzel işlere imza atacaktır…
İlk günkü duygularım işte böyle,
Yıllar su gibi geçti, Günal’ım söyle.
Anlatacak çok konu var daha ama
Kalem bitti, kâğıt bitti, nefes bitti,
Kardelenlerim…

Eğitimci-Yazar Kubilay GÜNAL